Övül Gürel- RUHLARIN ÇIĞLIĞI-1

RUHLARIN ÇIĞLIĞI 1.

İlk cinayetimi 5 yaşındayken işledim. Kalbimde öldürdüm onu. Akil almaz işkenceler hayal ettim. Bir kızın hayatındaki ilk erkek. Sevdiği ilk erkek… Ben babamı öldürdüm. Bir mezar kazdım önce. Ellerini bağladım. İlk kez yalvardı. İlk kez ağladı. Ama duymadım. Beni duymadığı gibi. Sürükleyerek mezarına kadar götürdüm. Babamı aslında her gün binlerce kez öldürdüm kalbimde. Ne yaptığımı bilmiyordum. Suçum neydi onu da hatırlamıyorum. Beni evimizin kömürlüğüne kilitlediğinde. Yalvarıp kapıyı yumrukladım küçücük ellerimle. Sesim kısılana kadar ağladım. Bir gece kaldım o karanlıkta. Ertesi sabah kapıyı açtı. “Hak etmiştin” dedi. İlk o gün öldürdüm. O günden sonra sadece nefes alan bir yabancıydı. Bana maddi manevi yaşattığı bütün acılarla çocukluğumu, umutlarımı, hayallerimi öldürdü. İlk kez o izbe yerde istedim ölmeyi. Hayatımdaki ilk erkek sayesinde daha küçücükken ölmek istedim. Unutmadim. Affetmedim. Şimdi yaşıyor,sadece nefes almaktan ibaret bir yaşayan ölü. Konuşmuyoruz. Karşılıklı tek kelime etmiyoruz. Zaten doğru dürüst konuşmadık. Hiç bir zaman. Bazen kalbimdeki mezarına gidiyorum. Anlatiyorum, bilmediği umursamadığı  çocukluğumu. Tanımak istemediği beni anlatıyorum. Cevap almayı bekler gibi soruyorum: “Beni neden sevmedin?” Bazen kendisini diri diri gömdüğüm üstü papatyalarla dolu mezarından boğuk hıçkırıklar duyuyorum Konuşmak istiyor belki. Yıllar önce benim istediğim gibi.” Çocukluğumu öldüren bir düşmandan başkası değilsin “diyerek ayrılıyorum yanından.