Meleğin Çağrısı- Övül Gürel

Meleğin Çağrısı

Kayboluyordu ruhum

Akıp gidiyordu karanlıklara yavaşça

Tutmuyordu kimse ruhumun ellerinden Fısıldamaya başlıyordu beynimin içinde Duymuyordu kimse yalvarışlarımı

Olüm arzusu dinmiyordu ne yapsam

En mutlu olduğum anda bile

Susturamıyordum, çağırıyordu

Aralıksız çınlıyordu beynimin içinde ölüm

Çığlıklarım içimde patlıyordu

‘Kaybolmak istemiyorum’

Kaybolmak istemiyorum’

‘Kaybolmak istemiyorum’ diye

Sonunda sustum

O gün yenik düştüm meleğe

Yorulmuştum savaşmaktan artik

İçimdeki o küçük kızı,

Umutlarimi,

Düşlerimi,

Gülüşlerimi,

Her şeyimi rehin biraktim

Kara kapının ardında bekleyene…

Yıllar geçti

Şimdi,

Kendi kanında boğulmuş bir cesedim

Cam kiriği yerleşmiş gözlerime

Baktıkça kaniyorum.

Övül Gürel