Kutsal Işık ve Küçük Melek- Övül Gürel

Kutsal Işık ve Küçük Melek

Küçük melek, işığının gülümsediğini hissetti

Gözlerini kapattı

Kanatlarını işığının kollarına dönüştürdü

Ve sarildi kendine

Acıya yer yoktu artık kalbinde

Yalnızlığı da öldürmüştü o kutsal işik

Söz verdi artık ağlamayacağına

İçinde bir sevgi büyüttü

Kaybolacağını hissetti ruhunun,

Eğer ışığını kaybederse

Eksileceğini hissetti, unutursa işığını

Öleceğini hissetti, ışık söndürürse kendi kendini

Aynaya baktı

Bir süre sonra yüzü ışığın yüzü oldu

Dokundu o yüze, incitmemeye çalışarak

Öptü sonra, çekinerek biraz

Sevdi. Belki de ilk kez korkmadan

Güzel bir dilek yolladı diğer meleklere

Işık hiç ağlamasın diye

Ve yazdığı bu şiiri

Kutsal Işık’a armağan etti