Islanacağız Tanrı’nın Yağmurunda

Söyleyememek delirtiyor beni

Biliyorum, zaten duymak da istemiyorsun

Söylemeye çalıştığım şeyleri 

 

Sence biz, birbirimize çok mu uzağız 

Kalbine giden o yolda kayboluyorum 

Kısa bir yol da yok; engelsiz, tuzaksız 

 

Hakkında neredeyse hiçbir şey bilmiyorum 

Mesela ne tür çiçeklerden hoşlanırsın

Önemi de yok, benden çiçek beklemiyorsun 

 

Bulsam adresini ve sana giden doğru yolu

Sapık biri mi olurum veya kötü 

Hiçbir zaman bilemedim sevgiyi, doğruyu 

 

Bu benim için bir tercih değil ki

Elimde olsaydı kalbimi imha ederdim

El demişken, ne olacak o ellerinin güzelliği 

 

Bazen ne demem gerekiyor, bilmiyorum 

Seninle konuşmak benim için çok zor

Yüzünün masumluğundan korkuyorum 

 

İnsanların ne düşündüğünü umursamıyorum

Umarım bunları bir gün yüzüne de söylerim 

İçimdeki o sıcaklığa bakılırsa seni seviyorum 

 

AB de var, AA da var şiirde 

Her satırda bizden bahsediliyor 

Sarıl ve okşa saçlarımı sözlerinle 

 

Senin sesinden duymak istiyorum 

Birinin gerçekten beni sevebileceğini

Ve o kişinin sen olmasını umuyorum 

 

Sana taparcasına bağlanacağım 

Sana kavuşacağım günü iple çekiyorum 

Sana bir ilkmiş gibi sarılacağım 

 

Her gece bizim hayalimizi kuruyorum

Şu an gözünde ve kalbinde yokum belki

Ama her ağacın bir fidan olduğunu biliyorum 

 

Her gün yağmur yağmasını diliyorum

Fidanımızın bir an büyümesi için

Bize balta saplayacakları şimdiden görüyorum 

 

Dışarıya bakıyorum da yine kapalı hava

Yağmurun ardından açacak gökkuşağı 

O zaman erişeceğiz karanlıktan aydınlığa 

 

Gökkuşağı altında sırılsıklam olacağız

Kimsenin gücü yetmeyecek bizi kurutmaya

Sen ve ben, sonsuza kadar el ele tutuşacağız