İnfilak

Hiçliğin denizinde ters akıntıya karşı kulaç atmak , nefes nefese kalmış bir ruhun soluksuz kalana kadar ödün vermeden , anlam arayışı içinde , azgın dalgara karşı verdiği olağanüstü mücadele. Sokakların yalın ve acınası hali. Yokuşları çetin yoksul mahallelerin camlarına asılı çamaşırların yarattığı bir anlık hüzün. Kaldırımda yürürken karşıda beliren ve yanımdan usulca süzülen bir bireyin bir saat sonra hayata gözlerini yumma ihtimali. Yaşamın insana bahşettiği , aniden varlığı hissedilen ve tüm ağırlığıyla üzerimize çöken dramaları. Her ayrıntının altın değerinde olup , görmezden gelindiği , duyarsızlık disiplinleri. Acının ve kahkahanın kolaylıkla iç içe geçtiği insan yaşamı. Koşulların adaletsizliği altında büfeden alınan bir paket sigaranın büyülü ışıltısı. Küçük ayrıntıların geceler boyu uykuyu öldürmesi. Ardından gelen bitkin ve cılız yaşam şarlatanlıkları.

Çürümüş ruhların en ufak bir koku belirtisi vermemesi. Acı bir kahkahanın mizah anlayışından yoksunluğu. Tezatlığın her köşe başına sindiği , puslu bir havanın varlığı. Aykırı tutum ve davranışların yüceltilmesi. Tiksinme duygusunun zaman içinde yitirilip , nötr bir duyguya dönüşmesi ve bunun önüne geçemeyen ruhun basiretsizliği. Tatlı bir rüyanın bünyenin her bir zerresine tesir etmesi karşısında duyulan çaresizlik. Kişisel cehennemlerimizin zebanisini koca bir yaşam boyunca arama ihtiyacı. İnsana dair oluşan duygu dalgalanmaları. Mutluluk paylaşımlarının her daim acının önüne geçmesi. Ahmakça gerçekleşen insani refleksler. Empati kelimesinin sadece sözlükte tek başına piç gibi kaldığı derin bir yalnızlık. Yastığımıza , yorganımıza , karakterimize , giysilerimize sinmiş derin bir yalnızlık.

Bunları düşünmenin manasızlığı ve bir çıkış yolu bulma ümidi. Adımlarımı senkronize bir şekilde boşluğa sallarken tüm bu ağırlık altında eziliyorum. Ruhumun ezilip büzüldüğünü hissedip durmak istiyorum. Ama duramıyorum. Hayat durağan eylemlere karşı anlayışsız ve acımasızdır. Öyle ki , biraz ara verme zahmetine girdiğinde alçak bir şeytan gibi tepene çöker ve seni kendi iç dünyasının yorucu girdabına hapseder. Tekrar edilmiş anlamsız çırpınmaların sonu hep aynı yere çıkar. Alışılmış finalin yaşattığı sonun bir sonraki sefere farklı olacağı inancı bizi diri tutsa da kaçınılmaz sonun dehşeti tüm kudretiyle selamlar benliğimizi. Düşünsel anlamda bir boşluğa düşeriz. Bir sigara yakmaktan başka çare bulamayız. Basit eylemler bizi bu kasvetli havadan uzaklaştıracak yegane dostlarımızdır. Soğuk bir havada yorgana sarılır gibi sarılırız onlara. Son bir veda busesinin sihri vücut bulur ve ruhumuzu tir tir titretir. Sallandıkça dallarından meyve saçılan bir ağaç kadar cömert oluruz kendimize karşı. Yorgunluğun bedenimizi esir aldığı gibi , esir alır bizi yalnızlık. Derinlere , hücrelerimize çöreklenmiş umut tanecikleri kafalarını kaldırıp sevgiyle selamlar yorgun suratımızı.

Nevrotik bir ruh halinin dağılması için tek bir gülümseme yeter. Küçük bir paylaşım tüm hüznü siler atar. Havada beliren , görüş açısını solgunlaştıran ıstırap bir süreliğine dağılır ve havaya karışarak yok olur. En sahipsiz , en çaresiz , en son noktaya gelindiğinde bile , içimizde ki umut kendi devrimini gerçekleştirir. Gerçekleşebilecek en klas ölümün karşısında bile dimdik dikilir ve geçit vermez. İşte bizi paralayan ve yıllara dağılan bu hissiyatlar zaman içinde küçük alışkanlıklara dönüşür. Bir süreliğine bu alışkanlığı düşünmek son derece dehşet verici olsa da bağışıklık kazanmış ruhlarımız bu dehşeti karşıdan büyük bir sükunetle izleyip kahkahalara boğulur. Tüm değerlerin anlamsızlaştığı bir dizi komedya. Kaotik bir komedi filmi. Üstelik gişesi milyarlarca insanı kapsıyor.

Gecenin sessizliği içinde yorgunluktan geberirken , uyku ile kitap okuma arasında gidip geliyorum. Uyku tüm ihtişamı ve ağırlığıyla içine sürüklüyor beni. Kitaba uzanan kolum , acıyla kıvrılıp yastığın üstüne düşüyor. Yorgunluktan ihmal ettiğim ve gecemi anlamlı kılma şerefinden yoksun bıraktığım tüm büyük yazarlardan özür diliyorum. Tanrı beni affetsin.