90’larmış

İlginç bir cumartesi akşamı, yaşadığım şehrin bana hiç uymayan ama nedense çok sevdiğim bir mekanında “the llama”otururken aklıma gelen cümlelerle buraya dahil olmak harika bir duygu.

Peki sıçmadığıma göre neyden kaçıyordum? diye aforizma dolu, altını süslü cümlelrle besliyebileceğim bir soru sormak istemiyorum. Günümüz popülerliği sanırım, 90’lar  rock kültürü üzerine cümleler kurmam lazım.Ama benim çocukluğuma denk gelen bu dönem,net hatıralarım olmasa bile bizler için sadece oldschool, rock&metal tayfa olmamalı bizim için.Bugün yeni nesil tayfa için  karikatürlere konu  olan mevzular var.Meşe oynamak, gazoz kapağı ve mermer parçaları ile birlikte kült oyunlar oynamış bir nesiliz biz. Şimdi öyle albüm bulamıyorduk kısmına hiç girmicem .Zaten büyük ustalar bunları detaylı anlattı. walkman pili bitmesin diye kaseti kalemle sarmış nesiliz biz. Yani 90‘larda fakirdik biz her anlamda.İnşaata bulduğumuz çivilerle bile oyunlar oynardık.”kapış”diye bir kavram vardı,mahallenin zengin çocukları futbolcu kartlarını,loney tunes tasolarını vs havaya atar ”kapış !!!!!!!!” diye bağırır,biz mahellenin fakir veletleride arşivlik malzemelri toplardık.Geniş bi arsa yakaladığımızda,o arsada mahalle maçları yapardık.Hergün sırayla bir ev sokak lambasını yakardı,o evin önünde sohbetler dönerdi.Hatta bazı rock&metal gruplarının isimleri, o sohbetlerde bulunurdu.Hayatımızda pop müzik de onlarca yıldır var fakat gerçek pop müzik patlamasıda 90’larda yaşandı.Nedir abi bu 90’lar sanki herşey 90’larda icat edildi.Sitem değil tabiki o yılları çocukluk olarak yaşamış olsamda çok mutluyum.Çünkü bizler efsane nesiliz yerlimalı haftasını yaşamış paylaşmayı ve şarkı değil albüm dinlemeyi taaa ozamanlar öğrenmiş çocuklarız,evet çocuklarız çünkü çocukluğu 90’lara denk gelen kimse asla büyümez